Hobbit: Pustkowie Smauga

Jak mniemam, każdy już dobrze zna ekranizację "Władcy Pierścieni". Czy kiedy oglądacie, którąś część z tej trylogii filmowej nie macie wrażenia, że Peter Jackson musi być jednym z największych fanów świata twórczości Tolkiena? Są ludzie, którzy uważają, że teraz po wielkim sukcesie poprzednich filmów, chce zbić kolejną fortunę na Hobbicie. Myślą, że trzy części dużo krótszej historii są motywowane pieniędzmi. Muszę przyznać, że też tak myślałam te dwa lata temu, kiedy to pojawił się news o ekranizacji Hobbita. Ale teraz już tak nie uważam. Jestem nawet tym faktem wielce zachwycona! Ponieważ będę miała szansę na dłuższe pozostanie z moimi ukochanymi bohaterami Śródziemia.

W poprzedniej części mieliśmy okazję poznać młodego Bilbo, który za namową nieznajomego - czarodzieja Gandalfa - zostaje włamywaczem. "Niezwykła podróż" kończy się w momencie walki pomiędzy kompanią Thorina, a grupą orków pod przywództwem Azoga. Starcie nie ma rozstrzygnięcia, ale przynajmniej wszyscy żyją. Na dodatek Biblo w końcu zdobywa zaufanie i szacunek Thorina. 

"Pustkowie Smauga" na szczęście rozpoczyna się zaraz po owym wydarzeniu. Piszę "na szczęście", bo nie lubię takich luk, kiedy oglądam jakieś serie.

To co jest wadą filmu, to brak wyraźnego początku i wyraźnego końca. Widać, że reżyser miał spory problem szczególnie z zakończeniem. Przecież, trzeba urwać w takim momencie, aby widzowie przyszli do kina na kolejną część! Niestety moment ten wybrał zły. Na końcu obrazu widzimy bohaterów w poszczególnych miejscach. Takie przeskoki kamery, kończące się oczywiście kwestią Bilbo. Jak dla mnie wyszło to za mało dynamicznie i nie poczułam tego sztyletu w plecach, z którym zwykle wychodzę z sali kinowej. 

Kolejnym minusem (co muszę przyznać z krwawiącym sercem) był Legolas. Nie chce mi się wierzyć, jak mój ukochany i cudowny Legolas może być minusem tego filmu! Przecież on był idealny! A jednak. Legolas nie przypominał mi swego szlachetnego pierwowzoru, był zupełnie inny. Byłabym nawet w stanie poddać się jego blond długim włosom i niebieskim oczom, gdyby nie ta ciągle skwaszona mina. Mam nadzieję, że w ostatniej części przejdzie on jakąś metamorfozę, bo inaczej obrażę się na pana Petera i więcej nie zapłacę za obejrzenie jego
filmu.

Zalet.. druga część Hobbita posiada wiele. Powtarzam dla hejterów: to nie dla kasy. Doskonale widać pasję w każdej scenie, jaką prezentuje nam pan Jackson. Przecież dla kasy nie robiłby prawie trzygodzinnego filmu. Dla szopki wystarczyłoby w zupełności półtorej. I mimo, że nie mogę wybaczyć mojego ukochanego Legolasa, to składam wielkie dzięki za ukazanie tylu wspaniałych przygód naszych drogich bohaterów i za muzykę. Twórcy naprawdę w tym temacie się postarali.

Aż płakać mi się chciało w momentach puszczania tej Shire'owskiej melodii (przecież tyle wspomnień filmowych się z nią wiąże)! Jednak nikogo zapewne nie zdziwi, jeśli napiszę, że najlepszym utworem był "I See Fire" Eda Sheerana. Utwór ten doskonale oddaje klimat filmu i chyba pozostanie na zawsze w mym sercu. 

Wracając tutaj do postaci. Nie będę się rozpisywać, że jestem oczarowana Kilim, bo przecież oczywiste, że jestem. Bardzo spodobała mi się postać Barda, który na myśl przywodzi mi starego Legolasa.. Bardzo przywiązałam się do jego postaci i mam nadzieję, że uda mu się dokonać tego, czego nie zrobił jego przodek.

W zeszłym roku byłam na wersji czterdziestu ośmiu klatek. W tym roku było to zwykłe 2D. Nie dlatego, że ta dziwna wersja jest zbyt dziwna na moje oczy, a dlatego, że za późno udało mi się wybrać na seans. I w sumie żałuję. Już na początku wyraźnie widać, że kadry filmu zostały przystosowane do tych właśnie efektów. Trochę smutne, że kinematografię zaczynają przechwytywać efekty specjalne, bo charakteryzacja i prawdziwość "Władcy Pierścieni" jakoś bardziej mi przypadła do gustu. Mimo to polecam zapoznanie się z Hobbitem w każdej wersji. No może prócz dubbingu, bo udało mi się wglądnąć w taką wersję na internecie. Błagam, nie oglądajcie tego w dubbingu! Ta wersja zupełnie niszczy klimat i całą przyjemność z oglądania! 

Ogólna ocena: 9/10

Wiem, wiem. Miał być Sherlock. Jednakże, czuję się w obowiązku wysunięcia tego filmu na plan pierwszy, z powodów... oczywistych. Zresztą, jeśli niektórym nie wiadomo - obaj główni aktorzy Sherlocka wystąpili w Pustkowiu Smauga. ;)