Shirley - Charlotte Brontë

Zwykle pozwalam swym oczom czytać tylko te książki, które zabiorą mnie w nową baśniową krainę. Zagłębiam się głównie w tych nierealnych historiach, to one są najbliższe memu sercu. Mimo tego dziwnego dla niektórych osób faktu, czasami pozwalam sobie na pogwałcenie tych zasad. Ostatnio, zdarza się to właściwie, nader często. W swej wspaniałomyślności, pozwoliłam uczynić kolejny wyjątek dla "Shirley", autorstwa jednej z sióstr Brontë. Oczywiście było to dla mnie nie lada wyzwanie. Ponad sześćset stron zwyczajności? Nie dam rady przez to przebrnąć! I rzeczywiście nie wygram zapałem z normalną książką. Ale czy "Shirley" należy do normalnych książek?

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką, również nigdy wcześniej, nie czytałam żadnej z jej sióstr. Dla niektórych może być to niepokojące, że ja książkoholiczka nie czytam klasyków? Muszę chyba zacząć przyzwyczajać Was do myśli, że ja zawsze wyłamuję się ze schematu. A więc, o czym jest książka tej światowej pisarki?

Do hrabstwa Yorkshire przeprowadza się młody przedsiębiorca, noszący nazwisko Roberta Moore. Nikogo nie zdziwiłby fakt, że jest osoba, która chce zamieszkać w ich pięknym miasteczku. Gorzej, jeśli to "bezbożny barbarzyńca", który do swej fabryki sprowadza drogie i nowoczesne maszyny. Miejscowi bowiem uważają, że ludzie pokroju Moore'a to złodzieje i tyrani. Robią więc wszystko, aby jego interes upadł. Robert ukojenie znajduje w domu, w towarzystwie siostry oraz pięknej i nieśmiałej kuzynki, Caroline. Choć żywi on wobec niej jakieś uczucia, wkrótce nie będzie mu dane nawet jej oglądać. A wszystko z powodu surowego stryja dziewczyny. Młoda panna Helstone cierpi katusze tęsknoty za swą miłością, lecz wkrótce znajduje uciechę w przyjaźni, z nowo osiadłą w miasteczku panną Shirley Keeldar. I tu zaczyna się sajgon.

Wiecie, jak wiele obaw miałam przed przeczytaniem tej książki? Non stop nawiedzały mnie myśli: "kurde, a jeśli to kolejne nudne cholerstwo, przy którym będę się nudzić i zasypiać?", "A jeśli czeka mnie czytelnicza katorga?" - wszystkie te wątpliwości przepadały w miarę mojego zagłębiania się w lekturę.
"Shirley" mimo iż zdaje się być historią nader realną, wcale taka nie jest. Obfituje ona w rzeczy dla mnie nadzwyczajne. Stary świat, równa się stare układy. Czasami ulegam ich złemu obliczu. Mężatki, panny lub też kobiety nigdy nie zamężne, mają jeden ważny obowiązek. Być niżej od mężczyzn. Mają za zadanie pomagać im, prać, szyć i być na każe ich skinienie. Jakże pocieszająca zdaje się być ta romantyczniejsza strona! Kiedy to mężczyzna musiał na zapowiedzi przyjść. Młodzi kochankowie komunikowali się poprzez piękne i długie listy, a największą uciechą mogło być zaledwie krótkie, aczkolwiek głębokie spojrzenie. Więcej niż jeden lub dwa tańce z jedną panną oznaczały wyraźne zaloty. Na całe szczęście w "Shirley" odnajdujemy więcej pozytywów.

W tej powieści nie znajdziemy ideałów. Autorka stawia każdego w prawdziwym świetle. W takim jakim widzimy i dzisiaj ludzi. Historia została napisana wiele lat temu, a nadal czuje się w niej jakiś powiew świeżości. Powiew jaki często brakuje mi w książkach. Jest w niej coś lekkiego i relaksującego. Język jakim posłużyła się Charlotte jest dla mnie jak ukochana wiosna, której już tak długo oczekuję. Proza się aż wylewa z tekstu. Dla mnie to najwspanialszy czytelniczy prezent. Polecam ją każdemu. Niezależnie od upodobań gatunkowych. Po prostu uważam, że każdy powinien coś takiego przeczytać.

Ogólna ocena: 8/10

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa MG, dziękuję bardzo! :)

Książka bierze udział w wyzwaniach: Przeczytam ile mam wzrostu oraz Book Lovers.

Okej zgodnie z obietnicą dodaję dziś recenzję (uff, w końcu coś poszło według planu), a jutro możecie spodziewać się Sherlocka. ;)