"Gra o tron"

Fantasty. Jeden z najbardziej uwielbianych gatunków literackich świata, a w szczególności w ostatnich latach. Na rynku są miliony, miliardy, biliony, a nawet tryliony takich powieści, jednak niewielu udaje się przebić przez schemat i stworzyć coś co naprawdę spodoba się czytelnikom. Dziś post o jednej z najbardziej kultowych powieści fantasty. O "Grze o tron".


Pierwszy tom z sagi "Pieśni Lodu i Ognia" opowiada historię trzech wielkich rodów: Starków, Lannisterów i Targaryenów. Zamieszkują oni krainy Westeros i Essos. Fabuła rozpoczyna się w momencie wykonania śmiertelnego wyroku na dezerterze Nocnej Straży przez lorda Eddarda Starka. Niedługo po tym wydarzeniu otrzymuje on list od przyjaciela, a właściwie władcy Siedmiu Królestw. Król pragnie, aby Ned pojechał z nim do stolicy i "pomógł" w utrzymaniu władzy, czyli ma zostać jego namiestnikiem. Mężczyzna, choć niechętnie musi przystać na tę prośbę i wyjeżdża z rodzinnego Winterfell wraz z dwoma córkami. Zadanie jest teoretycznie łatwe, jednak poprzedni namiestnik z niewyjaśnionego powodu nagle zakończył swój żywot. Ponadto syn Starka zostaje zrzucony z wieży i traci władzę w nogach. Niewątpliwe, że sprawy ze sobą są jakoś powiązane. Jednak każdy walczy o jakąś stawkę. Każdy ma coś do ukrycia. A komu można zaufać, jeśli wszyscy wokół Ciebie mają swoje tajemnice i sekrety?

Próbując opisać kawałek fabuły, próbuję zrobić rzecz właściwie niemożliwą. Podejrzewam i tak, że Ci, którzy lektury nie czytali, nie zrozumieją z tego wiele. Ale nie dziwię się. Bo czytając książkę od razu dostajemy masę informacji. Kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt różnych imion i nazw mieszają w głowach. Jednak nawet mi, etatowej sklerotyczce było dane po parudziesięciu stronach książki nie wracać do poprzednich stron, aby przypomnieć sobie "ale zaraz kim on był?".
Książka jest prowadzona w narracji trzecioosobowej z ośmiu różnych perspektyw. Dla niektórych może to być dużo i jak napisałam z początku nie można się do końca połapać. Jednak później jest się naprawdę zadowolonym z takiego obrotu spraw, ponieważ każdy z bohaterów znajduje się gdzie indziej. A takim sposobem mamy możliwość dowiedzenia się co, u kogo i gdzie się dzieje.

O serii słyszałam już parę lat temu. Ba! Udało mi się nawet wcześniej obejrzeć fragment odcinka serialu na HBO. Powiem Wam, że już wtedy byłam oczarowana tym co zobaczyłam, mimo iż jeszcze nie miałam pojęcia, że serial został nakręcony na postawie książki. Kiedy się w końcu o niej dowiedziałam dopadły mnie obawy. Nie chodziło o to, że może mi się nie spodobać, bo wiedziałam, że charakter powieści przypadnie mi do gustu. Problem leżał raczej w moim wieku. Od razu było wiadomo, że nie jest to bajka dla dzieci. Stwierdziłam więc, że mogę czegoś nie zrozumieć. A nie chciałam się narażać na niechęć do niej. Wolałam najpierw wymęczyć te swoje paranormal romance (które i tak nadal uwielbiam), powzdychać do Edwarda, do Jace'a i do innych "idealnych chłopaków". Teraz wiem, że to była bardzo dobra decyzja. Ponieważ teraz jestem w stanie w pełni nacieszyć się słowem pisanym pana Martina.

To opasłe tomiszcze (powiedzmy sobie szczerze te ponad 800 stron to jednak jest dużo) jest arcydziełem. Naprawdę. Po raz pierwszy spotykam się z taką książką, która zadowoliłaby mnie na każdym polu.  Zaczynając od postaci. W tym dość długim czasie czytania książki lubiłam czasami wejść na internet i poczytać opinie innych fanów serii. I spotkałam się z tym co zawsze. Każdy jest w jakimś teamie. A to walka rodów, a to postaci. Nie podoba mi się to, ponieważ uważam, że każdy z rodów (i ich domeny) jest interesujący!
Starkowie to taki dobry duch: Arya, którą napewno bym była, gdybym żyła w czasach średniowiecza, oraz Ned, Bran i Robb. I nie wymieniony przez wzgląd na nazwisko, Jon.
Lannisterowie, wiecznie knujący z dziwnymi więzami rodzinnymi, gdzie najbardziej niepozorny posturą z nich Tyrion to po prostu geniusz riposty, który jest jak ciasteczko z wróżbą głoszącą swoje (sprawdzające się) mądrości.
I ostatni z rodów czyli Targaryen, a w ich postaci Dany, do której mam akurat sprzeczne uczucia. Z początku bardzo jej współczułam i lubiłam za okazaną innym dobroć, ale jednocześnie coś mnie w końcu książki w niej zirytowało.
Ogólnie najbardziej (z tego dość postawnego szeregu postaci) polubiłam Aryę i Tyriona.

Bardzo ważną rolę gra tu język. Pan Martin jest wprost czarodziejem słowa. Uwodzi nim i zwodzi. Zdania, które tworzy są jak muzyka dla uszu, jak najlepszy przysmak dla naszych kubków smakowych. Oprócz wersji papierowej udało mi się zdobyć audiobooka, którego słuchałam na przykład podczas jazdy nad morze. Jeśli któreś z Was będzie miało okazję go zdobyć polecam sobie puścić wieczorem na słuchawkach i patrzeć przez okno - przy prologu poczujecie jak Wasze ciało oblegają ciary!

"Gra o tron" jest jedną z tych wyjątkowych książek, które porwą Was bez reszty. Osobiście pokochałam ją całym sercem i już planuję kupno tomu drugiego! Serię polecam właściwie każdemu, choć przestrzegam, że świat George'a R.R. Martina bywa brutalny, a zarazem niezwykle fascynujący i bardzo wciągający. Czytacie ją na własną odpowiedzialność! ;)

Ogólna ocena: 10/10!

Zwiastun audiobooka:

http://www.youtube.com/watch?v=xnDSk4A-T5U