Carrie - recenzja filmu!

Muszę Wam się przyznać - na ten film czekałam od dawna. Nie, nie dlatego, że King, no dobra żartuję - z tego powodu również. Niestety z pełną świadomością złamałam przykazanie: najpierw książka, potem film. Ale po obejrzeniu ekranizacji coś czuję, że zrobiłam dobrze.. dlaczego? O tym się przekonacie w dalszej części recenzji!


Tytułowa bohaterka, Carrie White jest dziewczyną pochodzącą z biednego domu, gdzie wiara jest najważniejsza. Mieszka z mamą, która jest krawcową (przynajmniej według filmu). Brzmi normalnie? Ale tak nie jest. Jej matka nie jest po prostu pobożną gospodynią domową. Ona ma obsesję na punkcie religii i chce ocalić córkę od najmniejszego grzechu. Powoduje tym samym to, że Carrie boi się własnego cienia. Niczego nie ułatwia to jej również szkoła w której rówieśnicy się nad nią znęcają. Pewnego dnia właśnie w szkole dochodzi do "incydentu", po którym znowu dziewczyna zostaje skrzywdzona i upokorzona.

We wstępie wspomniałam, że myślę iż dobrze postąpiłam nie czytając książki. Dlaczego? Bo już sam film miał duży wpływ na mnie. Jako horror spełnił swoje zadanie i w chwili obecnej w głowie mi siedzą straszne obrazy tego jaka była matka Carrie, jej rówieśnicy i do czego oni wszyscy swoim zachowaniem doprowadzili. Od pierwszej sceny już współczułam głównej bohaterce. Każdy z nas pewnie nie raz poczuł jak złośliwi i okrutni potrafią być inni ludzie, ale ta dziewczyna przeżywała to przez cały okres swego istnienia. Płakać mi się chciało kiedy widziałam co Ci ludzie z nią wyprawiają  i szczerze mówiąc nie dziwię się, że lekko mówiąc w końcu nie wytrzymała psychicznie.

I w tym momencie dość smutasów, przejdźmy do konkretów: uwielbiam grę aktorską Chloe Grace Moretz i Julianne Moore! Chloe miałam okazję już oglądać w filmie "Pozwól mi wejść" (2010) i "Mroczne Cienie" (2012), natomiast te z Julieanne widziałam tyle, że długo bym musiała wymieniać. Ale skupmy się na chwilę na młodszej z aktorek. Zwykle nie przepadam za tak młodymi (w moim wieku, ale chyba rozumiecie co mam na myśli) aktorkami, bo zwykle są po prostu do bani. Natomiast Moretz rzeczywiście potrafi grać, pomimo tak młodego wieku i świetnie się spisała w roli nieśmiałej, a jednocześnie skrywającej moc Carrie. Natomiast Moore była świetna w roli (nie szczędząc słów) dość psychicznej matki. Po za tym urzekła mnie postać Tommy'iego Rossa, który był  jakimś promykiem w tej przerażającej historii.

Chciałabym coś sensownego napisać o muzyce. Ale chyba nie dam rady. Podczas oglądania filmu nic tak bardzo nie rzuciło mi się, że tak powiem w uszy, a w internecie też na razie nie jest dostępny soundtrack. Myślę, że o "kostiumach" też nie ma za wiele co rozpowiadać, bo nie to miało być atutem tego filmu.

Ogólnie film bardzo mi się podobał, ale naprawdę "rozsadza banię" i nie wiem czy zdecyduję się przeczytać książkę (nadal nie skończyłam Rage, bo to co się dzieje w głowie głównego bohatera mnie odrobinę przeraża, a zarazem fascynuje). Ktoś rekomenduje?

Ogólna ocena: 7.5/10

W następnej recenzji poznacie moją opinię na temat Shirley, którą już ładnie zaczęłam czytać i jak na razie mi się podoba. Postaram się przeczytać ją jak najszybciej mimo tak dużej ilości stron. ;)
Tak przy okazji - pewnie zdążyliście zauważyć, kolejna zmiana wyglądu bloga. Tak, wiem jestem jak ten kameleon. xD Niestety należę do osób, które nudzi monotonia, szczególnie jeśli jak w moim wydaniu zrobienie ładnego wyglądu bloga wychodzi dość nieudolnie. ;) Mam nadzieję, że się Wam spodoba, tak jak mi.