GWIAZD NASZYCH WINA - RECENZJA FILMU

Historia, jakich mało. "Gwiazd naszych wina" przeczytana przed rokiem i w ostatecznym rozrachunku pokochana przez mnie i miliony czytelników. Dzisiejszego dnia z wypisanym na lewej ręce 'OKAY' (akcja strony na fb Może "okay" będzie naszym "zawsze"., odznaczająca osoby, które wcześniej przeczytały książkę), wybrałam się do ukochanego przez mnie Multikina. Co prawda autobus nie dowiózł mnie na czas, ale gdy już dotarłam nadal trwały reklamy. Gdy film w końcu się zaczął, wpadłam w trans. 

Rozpoczyna się końcem. Jak w zwiastunie, z głośników słyszymy głos narratora - Hazel Grace Lancaster (czy jak kto woli Shailene Woodley):

Wierzę, że możemy wybierać, jak opowiedzieć smutne historie. Po pierwsze: możemy je osłodzić. 
Tyle, że to nieprawda. TO jest prawda.  

A więc, jaka jest prawda? Chciałam zauważyć, że od początku jesteśmy informowani, że przyszliśmy na smutny film. Wisi nad nami ta informacja, jak czarna chmura i próbuje zepsuć nastrój. Ale czasami zdarza się, że szklanka jest do połowy pełna. I chociaż to tylko połowa, my i tak tego nie dostrzegamy. Nawet kropla wody może być ocaleniem. Olejemy więc tą cholerną czarną chmurę i zagłębimy się w tę historię. Dlaczego? To proste. Bo jest ona wyjątkowa. 

Większość z Was już pewnie miała okazję przeczytać tę cudowną książkę. Jeśli nie, odsyłam Was do księgarni, biblioteki lub kogoś, kto może Wam ją pożyczyć. Nie oglądajcie tego filmu, póki nie przeczytacie książki. Bo film jest jedynie wisienką na torcie. Jest świetnym dopełnieniem tej powieści. 

Jeśli jednak nie jesteście molami książkowymi i rzeczywiście wolicie oglądać filmy, to mogę Wam jednak uronić rąbka tajemnicy "o co to wielkie halo". 

Hazel Grace ma raka płuc, a jej najlepszym przyjacielem jest butla z tlenem, którą trzyma w plecaku na kółkach. Dziewczyna chodzi na spotkania grupy wsparcia. Pewnego razu na zajęciach, poznaje starszego o rok Augustusa Watersa. Gus zaprasza do siebie Hazel na film. Tak rozpoczyna się ich nieco skomplikowana relacja.

Wielka informacja dla obrońców trzymania się oryginału jest taka: film nie różni się od książki. Cały czas trzyma się swojego pierwowzoru, co działa na jego plus. Nie pojawia się jedynie (dość istotna dla mnie) informacja, o tym, że przed Hazel była inna dziewczyna w życiu Gusa. Ale mogę im to wybaczyć. 

 

Mój własny metaforowy papieros. ;P

Największym plusem tego filmu jest Ansel. Co prawda pokochałam jego uśmiech już przy okazji Carrie (RECENZJA), ale dopiero tutaj miał okazję pokazać co naprawdę potrafii. Nie wiem czy kończył jakąś szkołę teatralną, czy ma to we krwi, ale nie mogłam sobie wyobrazić idealniejszego Watersa! Najlepsza scena z jego udziałem, to zdecydowanie ta na stacji benzynowej. Wyglądało to wręcz masakrycznie realistycznie. Nie umniejszam oczywiście roli Shailene, która spisała się równie wspaniale. Czułam jakby rzeczywiście to była Hazel.

Jeśli chodzi o postacie poboczne: im również nie da się złego zarzucić. Isaac był Isaac'iem. A Van Houten również odzwierciedlał tego, jakim go przedstawił John Green.

Tak więc apeluję do reszty fanów Greena: jeśli jeszcze nie byliście w kinie, zmieńcie to jak najszybciej! Sama nie wiem, czy dotrwam do wydania DVD, bo mam ochotę obejrzeć ten film po raz kolejny. I na pewno jeszcze raz przeczytam książkę, która zdecydowanie należy do grona moich ulubionych.

Ogólna ocena: 10/10 

ZWIASTUN