19 razy Katherine - John Green

Szuflady. Szufladki. Szufladkowanie. Ludzie dzielą się na kategorie. Są nim zawsze poddawani. Jednak według mnie każda osoba to coś więcej niż kategoria. Może dlatego, że ja myślę bardziej prawą półkulą mózgu. Czego nie można powiedzieć o Colinie. On to typowy logiczny umysł. Kiedyś był cudownym dzieckiem i teraz pragnie zostać geniuszem. Poza tym bardzo chciałby w końcu być przestać rzucany przez dziewczyny o imieniu Katherine, bo tylko na takie zwraca uwagę. Tuż po kolejnym zerwaniu (które niesamowicie go zdruzgotało), postanawia (właściwie bardziej zostaje zmuszony, niż tego chce) wyruszyć w podróż samochodem, wraz z swym najlepszym (i jedynym) przyjacielem Hassanem. Na ich drodze staje jedno z tych miast o przydomku "wiocha zabita dechami", które tak naprawdę nazywa się Gutshot. 

Bardzo dziwne, w jakiej kolejności są wydawane u nas powieści Greena. Chronologicznie od tyłu pomieszanie. Whaever. Dla mnie to dopiero drugie spotkanie z twórczością sławnego geniusza (czy dla mnie jest geniuszem? O tym później). Oczywiście, wiadomo: Gwiazd naszych wina, to ogromny sukces literacki i doczekał się nawet ekranizacji (RECENZJA), która mnie w sobie absolutnie rozkochała jeszcze przed seansem. Toteż, stwierdziłam że zrobię sobie taki ZIELONY DZIEŃ (dla osób, które nie znają angielskiego, lub nie załapały: zielony to po angielsku green).  Tak, więc tuż po wyjściu z kina zahaczając o księgarnię dobyłam własnego egzemplarza (a nawet dwóch, na dniach rozpocznie się konkurs) "najnowszej", czyli po prostu nowo wydanej w Polsce powieści tegoż autora.

Co mogę powiedzieć o tej książce? Dużo. O wiele za dużo, chciałabym powiedzieć, ale chyba nikomu nie chciałoby się rozczytywać na tenże temat. 

Colin to ciekawa postać, do tej pory słodziłam innym książkom, że takie realne itp., ale trochę mi się teraz wydają takie z dupy powyjmowane. Ale z fantastyką tak już chyba jest. Z początku główny bohater kojarzył mi się z Augustusem. Oboje chcieli czegoś dokonać, ale na tym podobieństwo zdaje się kończyć. Colin czasami zyskiwał moją wielką sympatię, a czasami mnie po prostu wkurzał. Kompleks "cudownego dziecka" zdawał się mu towarzyszyć na każdym kroku. Niby chłopak miał niezwykle wysokie IQ, ale zdawał się nie rozumieć najprostszych rzeczy, co dla mnie było co najmniej dziwne. Określenie przypisane mu przez Lindsey czyli "mądrala" rzeczywiście bardzo do niego pasuje.

Hassan, najlepszy (i jedyny) przyjaciel Colina. Człowiek, który lubi gadać o religii, a jednak nie za bardzo się do jej nauk stosuje. Ma bardzo duże poczucie humoru i namiętnie ogląda Sędzię Judy. Słowem, świetny materiał na kumpla.

W książce bardzo podobały mi się przypisy (i anagramy!). Bo nie były to jakiejś zwyczajowe przypisy pochodzące od tłumacza, a od autora. Pojawiają się minimum raz na pięć stron i zawierają to, co normalnie umieścilibyśmy w tekście. Jednak nasz drogi John postanowił potraktować sprawę nieco inaczej. Jak dla mnie to świetna sprawa, bo to przypis pisarza specjalnie dla nas. 

"19 razy Katerine" ma około trzystu stron i czyta się je w zastraszającym tempie. John Green po raz kolejny totalnie mnie zauroczył. Było trochę schematów, ale w swoistym dla niego stylu. Przy jednej z nich śmiałam się naprawdę długo i głośno! Nie ma co porównywać jej do GWN, bo opowiada o zupełnie innej sytuacji, o innych ludziach. Jest to opowieść o zagubieniu, o dojrzewaniu do pewnych decyzji, o odkrywaniu. Lekka, życiowa i pomysłowa. Polecam wszystkim Nerdfighterom, fanom Johna i nie tylko!

Ogólna ocena: 9/10