Ja, diablica - Katarzyna Berenika Miszczuk

On jest bezczelny, tajemniczy i trochę zły, drugi on zaś jest dobry, przystojny i uroczy. A ona, jak to ona niezdecydowana kogo z nich wybrać. To częsty scenariusz paranormali, nieprawdaż? Przekorny antykonfromista z pewnością tak opisałby tę powieść. Czasami sama ulegam urokom bycia anty do rzeczy modnych i popularnych. Pierwsza część o młodej Wiktorii "Ja, diablica" z pewnością należy do popularnych. Ale i do wychwalanych. Skuszona więc tak licznymi zachwytami (i obniżką Media Marktu) musiałam przystąpić do lektury.


Jak wspomniałam, książka ta jest wstępem do trylogii, opowiadającą przygody nowicjuszki w fachu diabła. Wiktoria Biankowska została zobowiązana służyć przez 66 lat na stanowisku Diablicy. Na czym polega ta praca? Otóż dziewczyna dostanie kartoteki zmarłych, które będzie musiała przestudiować (konieczne jest zapamiętanie wszystkich grzechów), aby następnie przystąpić do bitwy o nieśmiertelną duszę z anielskim wysłannikiem. Oczywiście, słowo piekło z miejsca przeraża każdego zmarłego, toteż będzie trzeba się o każdą duszę postarać. Jednak piekło to zupełnie inne miejsce niż sobie każdy z nas wyobraża. To po prostu luźne miejsce, gdzie dopuszczalne są psikusy (w piekle na szczęście nie ma miejsca na psychopatów, bo psuli by oni dobrą zabawę!) i balangi, które podobno w idealnym niebie byłyby nie do pomyślenia.
Jako, że Wiktoria to dopiero początkująca diablica, czuwa nad nią jej konsultant Beleth, który przyjmuje postawę badboy'a, a naprawdę jest nieco lubieżnym upadłym aniołem. Więc oczywiście, że jest seksowny. Niestety nie będzie mu tak łatwo zdobyć serca ukochanej, która wzdycha do żyjącego i przystojnego Piotrusia. Wiki jako pracownica piekła i zakochana śmiertelniczka będzie próbowała odtąd prowadzić podwójne życie. Jednak kiedy Twoimi przyjaciółmi są dwa spiskujące diabły i dawna władczyni Egiptu.. nic odtąd nie będzie normalne, ani proste.

Ta książka to komedia. Non stop jest okazja do śmiechu, a to z jakiejś zabawnej uwagi, a to z numerów Beletha lub Azazela, a to znowu z odniesień do rzeczy prawdziwych. Najbardziej chyba spodobały mi się odniesienia właśnie do rzeczywistości i do historii. Autorka żartuje ze znanych wszystkim rzeczy i postaci. Wyraża nawet niezadowolenie ku systemom operacyjnym.

"Ja, diablica" prowokuje tytułem. Zapowiada jakąś misterną zawartość, jakąś zakazaną zawartość. Polska przecież to oficjalnie naród katolicki, który przy okazji dzieli się na strony. Albo ktoś jest porypanym księdzem Natankiem, albo kolejnym Nergalem wzorującym image na Marilynie Mansonie. Rzadko spotykamy się z zjawiskiem neutralnym, gdzie nie ukazuje się "całej prawdy" na tematy religii. Jestem bardzo zadowolona, że pani Miszczuk była gotowa wzbić się ponad konflikty i opowiedzieć nową, zabawną historię życia pośmiertnego.

Ogólna ocena: 7/10