"Gwiazd naszych wina"

 

 

Czy myśleliście kiedyś jakby to było gdybyście się dowiedzieli, że niedługo umrzecie? Że macie raka i nie będziecie w stanie normalnie żyć? Że nigdy nie będziecie mieli możliwości już spełniać swoich marzeń? To życie głównych bohaterów książki "Gwiazd naszych wina".

Hazel Grace to szesnastoletnia dziewczyna. Nosi wąsy. Jakże zabawne i złudne wydaje się być wyrażenie, że jakaś tam Hazel nosi wąsy. Ale to nie, to nie jest dowcip. Hazel Grace ma raka. Początkowo chodziło tylko tarczycę, ale w wyniku komplikacji jej płuca przestały być posłuszne. Od tej pory dodatkowym bagażem, który musi dźwigać staje się butla tlenowa, a owe wąsy to nic innego jak rurki, które ten tlen do jej płuc dostarczają.
Dziewczyna mimo choroby stara się żyć w miarę normalnie, czyli monotonnie. Lekarze stwierdzili, że ma ona depresję (która jest jedynie skutkiem ubocznym umierania) i odtąd uczęszcza regularnie (i z bólem) na grupę wsparcia. Jedynym jej kolegą z grupy jest Isaac z którym podczas sesji spędzają czas na wzdychaniu. Na jedną z takich sesji przychodzi Augustus Waters, który "półtora roku temu zawarł przelotną znajomość z kostniakomięsakiem". Z jakiegoś powodu tych dwoje od razu przypada sobie do gustu. Od tej pory ich życie już nigdy nie będzie takie samo.

Kolejna z książek z mojej listy "must have and must read". Z bólem muszę przyznać, że oczekiwałam jednak po niej czegoś więcej. Naczytałam się tyle recenzji, gdzie dziewięćdziesiąt procent ludzi wychwalało ją pod niebiosa. Nic dziwnego, że się tak na tą książkę - brzydko mówiąc - napaliłam. W żadnym wypadku nie mówię, że było poniżej poziomu, po prostu wydawało mi się, że to będzie coś dużo większego. Że będą odrobinę większe fajerwerki.

Główna bohaterka to taka jedna z nielicznych, które lubię. Chociaż sama nie lubiła tak o sobie myśleć, to ja jednak uważam, że była ona niezwykle silną osobą. Świadomość, że niedługo umrzesz, że nie zdążysz poznać i dowiedzieć się tylu rzeczy jest niezwykle przytłaczająca. Nie mam pojęcia, czy ja bym sobie poradziła z takim obciążeniem. Tym bardziej podziwiam Hazel, że była w stanie zachować tę normalność i naprawdę świetne poczucie humoru.
Augustus Waters czy w skrócie Gus to kolejna postać z tych jakie zdobyły moje uznanie. Czuję między nim, a mną jakieś podobieństwo. Obydwoje uwielbiamy metafory. Chętnie bym "odgapiła" od niego znak rozpoznawczy i chodziła z niezapalonym papierosem w ustach. Ale niestety nie byłoby już to takie oryginalne, więc jednak sobie odpuszczę. Nie rozumiem natomiast jego fascynacji nad filmem z Natalie Portman, według mnie końcówka tego filmu była jakaś trochę głupia, ale o tym może innym razem.

Postacie, ich charaktery to chyba główny atut tej książki. Chociaż i w ich zachowaniu ujrzałam luki. Na przykład nie bardzo spodobał mi się ten "romantyczny" epizod. Scena pocałunku naprawdę mogłaby być lepsza, jakoś nie chce mi się wierzyć, że osoby tak wrażliwe na temat śmierci mogłyby zrobić to w takim miejscu i w takiej chwili.. Kolejnym szkopułem było dla mnie zakończenie. Według mnie przewidywalne, na które nie chciałam się zgadzać! Chciałam się pomylić w osądzie i czekałam na coś niespodziewanego, na jakiś nie wiem, cud? Ale nie znalazłam go.
I to były dwa błędy, dla mnie dość poważne (drugi głównie ze względu "nie zgadzam się na takie zakończenie"). Dlatego nie wiem jeszcze, czy dołączyć ją do grona ulubionych czy też nie. Pewnie minie jeszcze parę dni, zanim ochłonę po lekturze, bo mimo przewidywalnego zakończenia i tak udało mi się przy nim popłakać - co zdarza mi się przy książkach niezwykle rzadko. Wracając - jak już ochłonę to może przyjdzie do mnie odpowiedź czy rzeczywiście tak bardzo mi się spodobała i będzie należeć do grona moich ulubionych. Bo z pewnością wiem już teraz, że jest ona nieprzeciętnej miary, cholernie wzrusza i zasługuje na wysokie noty. :)

Ogólna ocena: 9/10

A tutaj piosenka związana z książką:

Być może wiecie, że powstaje film na postawie "Gwiazd naszych wina", a premiera zaplanowana jest na 6 czerwca 2014 roku. A oto odtwórcy głównych ról (Shailene Woodley znana z serialu Tajemnica Amy i Ansel Elgort, którego ostatnio można było zobaczyć w roli Tommy'iego Rossa w Carrie [recenzja]):

Ja osobiście nie mogę już doczekać się filmu!