"Dziedzictwo"

*W recenzji zawarte są spoilery dotyczące pierwszego tomu [recenzja TUTAJ]

Dziedzictwo czyli drugi tom bestsellerowej sagi opowiadającej o Akademii Cimmeria i Nocnej Szkole. Tym razem na Allie czekają nowe niespodzianki. Można by pomyśleć, że jej życie jest już wystarczająco skomplikowane. A jednak pojawi się jeszcze nie jeden nowy problem. Pojawią się kłamstwa, ofiary i ból.


Allie Sherdian - główna bohaterka serii już wie, że jej brat żyje i ma się dobrze. Niestety, to nie jedyne jej zmartwienie. Tego lata jej ukochana szkoła została podpalona. Właśnie przez jeszcze niedawno zaginionego Christophera. Jakby tego było mało, jej przyjaciel, Gabe okazał się być popielcznikiem Nathaniela - wielkiego wroga dyrektorki szkoły. Myślicie, że to wszystko? To dopiero początek! Allie dowiaduje się nowych szokujących faktów dotyczących jej rodziny, nareszcie wstępuje do Nocnej Szkoły i poznaje wielu nowych-starych uczniów, których nie miała okazji spotkać podczas letniego semestru.

Strasznie chciałam sięgnąć po tę książkę. Pierwszy tom naprawdę przypadł mi do gustu, nie był wielkim arcydziełem, ale z pewnością to coś nowego wśród manii na wampiry, anioły, wilkołaki i wszelakie utopie. I wciągnęła mnie, tak samo jak jej następczyni.

W "Dziedzictwie" wiele postaci ewoluuje. Wielu poznajemy zupełnie na nowo, od innej strony. Poniekąd cieszy mnie ten zabieg. Chociaż kiedy przywołuję w pamięci tę Allie z początku serii zbiera się we mnie może nie złość, ale irytacja. Autorka z początku przedstawia nam ciekawą i niezwykle silną dziewczynę. A im dalej, tym gorzej z nią. Nie wiem czy to jakiś przypadek zespołu pourazowego czy prawdziwa twarz Allie. Kapryśna, egocentryczna i samolubna. Plusem chyba jest to, że wszystkie jej miłostki nie były w czymś rodzaju często występującego gromu z jasnego nieba. Nie zakochuje się od razu w żadnym z przystojniaków, ale miota się z uczuciami jak prawdziwa nastolatka. Można by rzec, że jest postacią naprawdę realistyczną. Pewnie dlatego tak wkurza. Takim pozytywnym światełkiem była osoba małej, zadziornej Zoe. Szybko zdobyła mój szacunek dzięki swojej szczerości. Po za tym niejednokrotnie potrafiła mnie rozbawić. Niestety jak to bywa z nastolatkami - starsze dziewczyny traktowały ją jak małe dziecko, które nie jest w stanie zrozumieć wielkich problemów dorosłych.

I na tym się narzekania kończą. Bo kontynuacja "Wybranych" naprawdę mnie wciągnęła. Czyta się ją niezmiernie łatwo i szybko, więc zanim się obejrzałam lektura była już za mną. Nie będę kręcić i powiem szczerze, jest to dość prosta i przyjemna książka. Nie powala wyszukanym słownictwem i prozą. Jest ona przeznaczona dla rozrywki i doskonale spełnia się w tym zadaniu. Była dla mnie miłą odskocznią przez ostatnie dni po ciężkich godzinach spędzonych w szkole. Chociaż drugi tom wypada słabej i czasem miałam wrażenie, że z tym nawałem tajemnic, sekretów i spisków robi się powoli opera mydlana to i tak mi się bardzo podobała. Nie mogę się już doczekać, aż sięgnę po kontynuację!

Ogólna ocena: 7/10

I na koniec mam dwie małe debaty, którą umieszczę również w sondzie (możecie ją znaleźć na pasku po lewej stronie bloga).
Pierwsze pytanie będzie dotyczyło teamów. Wolicie Cartera czy Sylvaina?

Druga sprawa dotyczy okładki. Oficjalnie na obrazku Allie przytula się do Sylvaina (a obok stoi Carter).. natomiast jak dla mnie Carter to ten gość w bordowej koszulce (nie wiem czemu, ale jakoś on mi bardziej odpowiada opisowi Cartera). Więc pytanie, który z nich to Carter, a który Sylvain?

Możecie głosować do końca miesiąca. Prawdopodobnie zacznę robić podsumowania, żeby się jakoś zmotywować do czytania (bo nic mi się często nie chce kiedy wracam ze szkoły), więc pewnie przy tejże okazji okaże się (moje powtórzenia kaleczą język polski, wiem.. .__.) kogoż to wolicie i jak sobie wyobrażacie głównych bohaterów. :)