"Saga Zmierzch"

Naprawdę nie miałam w planach pisać tej recenzji. Choć właściwie to będzie raczej opinia niż recenzja.
Bo przecież każdy wie o czym jest Zmierzch i wyrobił sobie już na jej temat zdanie.


Niedawno z zupełnej ciekawości zaczęłam przeglądać recenzje dotyczące oto tej książki na dobrze znanym wszystkim portalu lubimyczytac.pl i szczerze? Byłam w lekkim szoku, bo niby wiedziałam, że jest sporo osób, które nabijają się ze Zmierzchu, ale nie spodziewałam się tego po ludziach, którzy są podobno oczytani i inteligentni.

Wiadomo już, że seria dzieli się na dwa obozy: na tych co ją kochają i na tych co jej nienawidzą. Osobiście należę do tego pierwszego. I mówię to z dumą. Tak uwielbiam Zmierzch! Zawsze w ramach ratunku serii przypominam: Hej! To przecież przez tą nią w Polsce słowo księgarnia zaczęło istnieć, to przez nią stopniowo zaczęto wydawać więcej książek, to przez nią tysiące nastolatek zaczęło czytać.

Co prawda ja swoją przygodę z czytaniem rozpoczęłam już dawno temu. Od małego oczarowana byłam widokiem kogoś kto czyta książkę. Wtedy wydawało mi się to takie niesamowite i bardzo mądre. Zainspirowana tymże widokiem chciałam jak najszybciej się nauczyć się tejże sztuki i byłam przeszczęśliwa kiedy udało mi się przeczytać w końcu pierwszą książkę (a właściwie książeczkę). Ale dopóki w 2008 roku nie odkryłam Zmierzchu tylko poczytywałam. W każdym razie wracając do tematu.

Irytuje mnie ta cała nagonka na serię. Ciągłe mieszanie ją z błotem. Robieniem z Belli debila, a z Edwarda pięknisia. Wydaje mi się, że osoby, które wydają tak mało konstruktywną krytykę mają naprawdę duże problemy ze sobą, bo tylko zakompleksieni ludzie są w stanie robić takie igły z widły. Nie mówiąc o tych, co idą po prostu w ślad innych i żeby nie być gorszymi też się śmieją - to się nazywa konformizm, proszę państwa.

Bella, postać która na przemiennie mnie irytowała i z powrotem zdobywała moją sympatię. Na pewno denerwowało mnie jej niezdecydowanie dotyczące Edwarda i Jacoba. Jej egoizm doprowadzał do tego, że cierpiała cała trójka. Ale bywały kiedy naprawdę zdobywała u mnie punkt. Na przykład kiedy była gotowa uratować Edwarda by następnie go opuścić, lub kiedy próbowała (co ostatecznie się nie udało) pobić hm dla tych co przeczytali Zaćmienie wiedzą kogo.

Po słowie samego przyjaciela-wilkołaka niezbyt lubiłam. No może i w Księżycu zdobył moją sympatię, ale momentalnie kiedy na scenę wkracza Edward, Jacob blednie i denerwuje jednak swoim dziecinnym zachowaniem.

A tak właściwie po za tymi paroma negatywami, co miało zapewne miało wpędzić w serię jakiegoś dramatu i niepewności (co niestety kompletnie się Stephanie nie udało) to uwielbiam ją.

Co z tego, że Bella zachwycała się nad Edwardem? Jakby tego nie robiła żadna nastolatka! Która z Was nie wzdycha do zdjęcia swego idola, która nie gapi się maślanymi oczami w obiekt swych uczuć? No błagam was! Albo co z tego, że Bella była poważna? Nie każdy nastolatek wyznaje zasadę picia, palenia i imprezowania (tak, na przykład ja).
I w końcu co z tego, że cała historia brzmi tak sielankowo, co z tego, że ten romans jest taki nierealny?
Według mnie to są zalety powieści. Ponieważ saga nie ma być życiową książką o super prawdziwym i trudnym związku. To ma być paranormal romance, który pozwoli na chwilę oderwać się od rzeczywistości. Czyż nie piękna jest wizja takiej najprawdziwszej i wiecznej miłości?
A przecież pojawiają się i inne wątki. Na przykład problem etyczny/religijny. Stephanie próbuje pokazać jak ważne jest życie. Główni bohaterowie są "wegetarianami", Bella uciążliwie broni swej ciąży, a sama Stephanie w pierwszej części filmu zamawia też danie wegetariańskie.

Dla mnie dwoma najlepszymi częściami była pierwsza i ostatnia. Pierwsza dlatego, po prostu, że to był epicki początek i koniec. Bo od razu polubiłam dwójkę głównych bohaterów. W szczególności Edwarda. Ostatnia część była dobra między innymi z powodu różnorodności przyjaciół Cullenów (których świetnie przedstawiono w filmie). I tutaj z pewnością moimi faworytami są: Garrett, Benjamin, Kate i Zarfina. Mieli nie tylko wspaniałe dary, ale i charaktery (w szczególności pierwsza trójka).

W żadnym bądź razie nie twierdzę, że nie macie tu prawa do własnego zdania. Rozumiem tych, którzy okej po prostu nie lubią, uważają sagę za nierealną, naiwną i tyle. Tylko po co ciągłe kpiny? To brak tolerancji i cóż inteligencji oraz dojrzałości.

Średnio całą sagę oceniam na: 8,5/10

Dodatkowo chciałam przeprosić (po raz kolejny), że mnie długo nie było. Nie mam za bardzo czasu ostatnio na siedzenie tutaj i na czytanie. Choć z tym drugim jest właściwie tak, że czytam jakieś 5 książek na raz i jak tak pozaczynałam to żadnej nie mogę skończyć. Choć przewiduję, że pewnie skończę najpierw te chudsze czyli będzie to jedna z tych: 7 razy dziś, Ostatnia piosenka lub uwaga Rage! Tak stwierdziłam, że jak mam czytać Kinga to od samego początku. Tylko ostrzegam innych małoletnich, zanim będziecie chcieli się koniecznie zabrać to zważajcie, że są tam naprawdę brutalne sceny.