"Miasto Kości"

Czas płynie nieubłaganie. Z każdym dniem jesteśmy coraz starsi. W moim przypadku oznacza to też dorastanie. Wiadomo, że z wiekiem zmieniają się nasze gusta, poszerzamy swoją wiedzę, a także zmienia się nasz światopogląd. Nigdy tak nie było, że jakaś książka o której wyrobiłam sobie konkretne zdanie urosła w moich oczach i nie myślałam, że może do tego dojść. Jednak jak widać jest to możliwe.


"Miasto Kości" to pierwsza część serii opowiadającej o Clary i Jace'ie. Ta dwójka po raz pierwszy spotyka się w klubie do którego Clary przyszła potańczyć ze swoim przyjacielem, a Jace przybył z zamiarem zabicia demona. Otóż chłopak należy do świata Nocnych Łowców (w oryginale Shadowhunter) i ma za zadanie chronić świat ludzki przed Podziemnymi. Można by pomyśleć, że to tylko jedno nic nie znaczące spotkanie, czysty przypadek, jednak zmienia ono od całe życie dziewczyny. Niedługo ktoś porywa jej matkę, a jedynymi kto może jej pomóc są właśnie Nocni Łowcy.

Pierwszą część Darów Anioła po raz pierwszy przeczytałam trzy lata temu, ponieważ natknęłam się na nią przypadkiem w bibliotece. I owszem spodobała mi się, jednak po skończonej lekturze czułam pewnego rodzaju niedosyt. Miałam wrażenie, że jakoś nie zrozumiałam książki (tym bardziej, kiedy później próbowałam przeczytać "Miasto Popiołów"). Teraz myślę, że może to był po prostu nieodpowiedni czas. Dodatkowym utrapieniem dla mnie było, że wtedy byłam wpatrzona w same wątki romantyczne, a resztę treści miałam raczej gdzieś.

Zazwyczaj kiedy książka wydaje mi się zbyt skomplikowana nie wracam do niej. Jednak tym razem więłam sobie trochę za punkt honoru, aby spróbować jeszcze raz. Dodatkowo jak zawsze w takim przypadku dobingował mnie szum wokół ekranizacji (gdzie nadal trochę ubolewam, że nie zagra Alex Petyffer. Choć Jamie brzydki nie jest, to polska okładka za bardzo przypomina mi Jace'a, a więc Alexa), a ja przecież muszę ją oglądnąć! A chcąc oglądnąć i mieć wyrobione zdanie muszę bardziej pamiętać książkę.

Cassandra Clare 

Jak już wspomniałam we wstępie człowiek się zmienia i jego poglądy także. Te trzy lata temu nie lubiłam Clary. Nie mam już pojęcia dlaczego, ponieważ dziś mówię, że jest jedną z moich ulubionych głównych bohaterek! A to nie lada wyczyn, bo takowe są nieliczne, gdyż główne bohaterki zwykłe są cierpieć na brak bystrości i ogólnie niedostępnej dla nich inteligencji. Na pewno spodobał mi się fakt, że Clary należy do tych ludzi, którzy jako artyści, którzy pogrążają się we własnych myślach i wyobrażeniach. I na tym polu się z nią trochę utożsamiłam. Jedyne co mnie dziwiło w niej to, że mimo posiadania ironicznego poczucia humoru nie przeczytałam za dużo fragmentów o tym, aby się uśmiechnęła.

Jedyne co się nie zmieniło to mój stosunek do Jace'a. Już wtedy zaliczyłam go do mojej elity "Kocham na zabój tego gościa i nie obchodzi mnie, że nie istnieje". :) Teraz kiedy lepiej zrozumiałam książkę byłam w stanie tylko bardziej pojąć  złożoność jego osobowości. Uwielbiam Cassandrę Clarę za to, że stworzyła tak zaawansowaną postać. Chwilami był narcystycznym 15-nastoletnim podrywaczem pod którym krył się bardzo wrażliwy chłopak skrzywdzony przez życie.

Tym razem pochłonęłam ją w dwa dni (byłoby parę godzin, ale szkoła). I mimo tego, że pamiętałam jakieś najważniejsze zdarzenia to i tak nie byłam w stanie odciągnąć się od lektury.
Mam mieszane uczucia co do akcji i fabuły. Przy pierwszym podejściu miałam wrażenie, że wydarzyło się tego bardzo dużo, natomiast tym razem miałam zupełnie inne odczucia. Tym razem zauważałam tylko to, że żadne wydarzenie nie było napisane ogólnikowo. I w innych sytuacjach było widać, że autorka starała się tego uniknąć, co mi się bardzo spodobało. Po za tym kolejną taką rzeczą był sposób w jaki pani Clare opisała świat przedstawiony. Widać jak na dłoni, że rzeczywiście sobie go wyobraziła i przemyślała każdy szczegół tego jak będzie wyglądać.

Na polu językowym również się nie zawiodłam. W dodatku, teraz dużo bardziej go doceniłam. Zdania były tak ciekawie ułożone i nie nużące, że wcale nie miałam ochoty przebiegać tylko wzrokiem po tekście, jak to się zdarza w marniejszych powieściach. Byłam nim oczarowana i z chęcią chłonęłam każde słowo.

Zastanawiam się też nad jakimiś miniusami "Miasta Kości". Może brakło mi trochę jakiegoś klimatu, ale to zapewne przez trzecioosobową narrację. Chociaż i tak za bardzo nie wyobrażam sobie jak by to niby było z perspektywy Clary.
Wiele osób za minusy uważa tu też jakąś schematyczność. Jednak dla mnie ta schematyczność ewoluowała tu w taki sposób, że właściwie jej nie ma. 

Książka nie jest oświeceniem czy ponadczasowym gromem jaki spadł na kulę Ziemską. Jest po prostu pewnego rodzaju dziełem dla nastolatków i czymś co wypłynęło spod dobrej ręki pisarskiej. Uważam, że Cassandra Clare jest niezwykle utalentowana i w tym momencie staję się jej prawdziwą fanką. :)

Ogólna ocena: 9/10