"Delirium"

Książka została wydana w Polsce nieco ponad rok temu i od tamtego czasu chodził mi zamysł po głowie, aby w końcu ją przeczytać. Jednak zawsze pojawiało się inne czytadło i szczerze się jakoś super specjalnie nie paliłam do akurat tej pozycji, choć z początku miałam na nią wielką ochotę. Ta ochota powróciła do mnie niedawno, kiedy to do księgarni trafiła ostatnia część serii i na nowo zrobiło się o niej bardzo głośno. Po za tym okazało się, że ma powstać serial, a ja prawie zawsze najpierw czytam książkę, a potem dopiero oglądam ekranizację. Tak chciałam postąpić i w tym przypadku. Niestety zrobiono mnie w balona, bo jak zainteresowani zapewne wiedzą stacja CW zrezygnowała z tego projektu. Ale skoro ją już przeczytałam z chęcią podzielę się odczuciami dotyczącej "Delirium".


Nie łatwo wyobrazić sobie świat bez miłości. Przecież od małego jesteśmy nią otaczani przez najbliższych. Z biegiem czasu poznajemy też jej inne rodzaje - zdobywamy przyjaciół, a w końcu się zakochujemy. Lauren Oliver wpadła na bardzo niebanalny pomysł. Stworzyła świat w którym miłość nosi nazwę amor deliria nervosa i klasyfikuję się ją jako najniebezpieczniejszą chorobę na świecie.

Lena Tiddle, a właściwie Lena Haloway żyje w świecie, który uważa się za zdrowy i bezpieczny. Oczywiście zdarzają się przypadki zakażeń, ponieważ do zabiegu zapobiegającemu chorobie trzeba mieć ukończone 18 lat. Dziewczyna jak większość rówieśnic nie może się doczekać aż zostanie wyleczona. Lenę poznajemy w dniu jej ewaluacji - od tego zależy z kim zostanie sparowana po zabiegu, z kim spędzi resztę życia. Jednak wszystko idzie nie tak, Lena odpowiada na pytania szczerze, a na dodatek ewaluacja zostaje przerwana z powodu "Odmieńców". Przy okazji poznaje Alex'a. Chłopak pracuje w laboratorium i jest wyleczony - czyli świetny pretekst dla ciekawości dziewczyny. Wiadomo, że Lena stara się go teoretycznie unikać, jednak ten ciągle staje na jej drodze. I staje się. Zostaje zakażona.

Ostatnio moje zamiłowanie do paranormal romance i romansto podobnych maleje. A przynajmniej do takich, które nie mają innych wątków po za słodzeniem sobie obu bohaterów. I tak też było w tym przypadku. Lena to taka typowa ofiara losu. Strachliwa, nieśmiała i nie pewna siebie. Ma przyjaciółkę, którą uważa za dużo lepszą od siebie. Czyli taki klasyczny typ wybierany ostatnio przez autorki powieści młodzieżowych. Nie twierdzę, że jest ona zupełnie bez wyrazu jednak po prostu znudziły mnie te identyczne główne bohaterki. Alex jest natomiast jednym z tych bohaterów, którzy oczywiście zauważają ową nieśmiałą piękność i traktują wybrankę jak księżniczkę. Ogólnie aż za dużo było w nim romantyzmu. Nawet jak dla mnie. Przykładowo ja nie uważam "Romea i Julii" za historię super romantyczną, tylko tragiczną i płytką. Ponieważ Romeo zakochał się głównie w wyglądzie Julii.
I być może to mi właśnie też w tym przeszkadza w takich książkach, że dziewczyna przed poznaniem "wielkiej miłości" jest nudna i nijaka, a pod wpływem swojego księcia z bajki zdobywa się na odrobinę odwagi, a mimo tego i tak on się tylko o nią troszczy, jakby ona była niepełnosprawna umysłowo i fizycznie.

Do samego języka również nie jestem przekonana. Jakieś 70% książki to opisy. Rozumiem tą chęć przekazania, że główna bohaterka jest istotą myślącą i się gubi w swoich uczuciach, ale dialogi były okaleczane przez ciągłe komentarze i spostrzeżenia Leny. Przykładowo jedna postać się wypowiedziała, następowało 6 linijek opisu, a potem dopiero odpowiedź drugiej osoby. Przez to miałam wrażenie, że postacie sobie odpowiadały z minutowym opóźnieniem..

Po fabule zawsze oczekuję bardzo wiele, zawsze mam nadzieje, że na tle beznadziejnych bohaterów autor wykaże się na tym polu. Jenak i tu czeka zawód - niby były jakieś tam momenty, które mnie wciągały i wydawały się wyróżniać na tle pozostałych wydarzeń, ale ogólnie historia zdawała się zataczać koło.

Zastanawiam się też nad jakimś morałem tej książki. Po za tym, że załapałam, że miłość jest ważna i wyjątkowa (gdzie co chwila to podkreślano) to nie wyniosłam z tej książki nic. Osobiście "Delirium"  specjalnie mi się nie spodobało, ale jak wspomniałam to też dlatego, że znudził mnie scenariusz biednego kopciuszka.
Pozycja będzie dobra dla dziewczyn, które uwielbiają ciągłe wyznania miłosne i dla rozpoczynających dopiero przygodę z paranormal romance.

Ogólna ocena: 4/10

Chciałam z góry przeprosić (znowu) za nieobecność. Wiem, że obiecywałam, że będę w czasie majówki, ale sprawy rodzinne mi na to nie pozwoliły. Również szkoła daje mi dużo powodów do stresu i nie miałam czasu za bardzo ani na czytanie, ani na bloga. Jeszcze raz przepraszam i postaram się już wchodzić na Wasze blogi.

Książka przeczytana w ramach wyzwań: