"Jutro - kiedy zaczęła się wojna"

Dziś recenzja o książce, która na pewno wyróżnia się z ogółu. "Jutro" to światowy młodzieżowy besteller opowiadający o grupie nastolatków, którzy znaleźli się w środku piekła, w środku wojny.
Bardzo zadziwił mnie fakt, że chyba jednak istnieją mężczyźni, którzy rozumieją co przeżywają kobiety, a w tym wypadku dziewczyny, a właściwie jedna. John Marsden nie korzysta ze stereotypów i główną postacią jego powieści jest nastolatka. Wiele razy spotykałam się z pisarkami, które nie radziły sobie z narracją pierwszoosobową, a przecież hej, były kobietami. Ale do rzeczy.


Elle to przyjazna, miła i pewna siebie młoda dziewczyna mieszkająca na farmie. Pewnego dnia, razem z przyjaciółką postanawia zorganizować wycieczkę.
Warunkiem rodziców jest, aby to była większa grupa ludzi. Nie mając wyjścia zapraszają więc paru przyjaciół jak i paru innych znajomych. W końcu całą siódemką wyruszają do tak zwanego Piekła.
Wielkie gratulacje dla autora, który najwyraźniej bywał nie raz w tego typu miejscach i wszystko naprawdę pięknie opisał. Dosłownie - czułam się, jakbym to wszystko widziała, jakbym tam była.
Przyjaciele naprawdę dobrze się bawią, ale kończą im się zapasy żywieniowe, postanawiają więc wrócić do domu. Nie wiedzą jeszcze, ale w domu nie zastaną żywej duszy. Jak każdy w takiej sytuacji zadają sobie mnóstwo pytań. Co się stało? Kto za tym stoi? Czy są bezpieczni? Co mają zrobić?
Wkrótce dowiadują się. Wybuchła wojna.

Bardzo spodobała mi się ta okładka, myślę, że dokładnie oddaje ona klimat w jakim mieszkali nasi bohaterowie. Podobno nie ocenia się książki po okładce, ale to ona mnie przyciągnęła do tej książki.

Zapewne tak jak i ja, nieraz się spotkaliście z "bezpłciowymi" postaciami. Ale autor po raz kolejny zaskakuje swoją oryginalnością. Każdy tutaj jest innym człowiekiem, ma inne przekonania, słucha innej muzyki, są to ludzie czasem z różnych warstw społecznych, a nawet różnią się pochodzeniem narodowościowym.

Książkę czytałam dość dawno i muszę przyznać, że mimo tego, że Elly mękołą nie jest, to jednak przeszkadzały mi jej relacje z Lee, albo raczej sam Lee, który chyba nie posiadał czegoś takiego jak wstyd, albo nie miał pojęcia o wolnej woli czy czegoś w tym rodzaju.

Mimo, że teoretycznie tytuł brzmi dość poważnie i raczej ogólnie temat nie jest dla dzieci, to okazuje się, że nie brakuje humoru. Może i nie jest aż tak świetny, jednak udaje się nie popaść w depresję czytając o tak przygnębiającym temacie. :)

Mogłabym rzec, że jest to moja ulubiona książka, gdyby była lepiej dopracowana. Mam nadzieję, że kiedy wreszcie uda mi się dorwać kolejną część (jakoś nie mogę jej ciągle kupić :x) to okaże się ona lepsza od swojej poprzedniczki. :)

Ogólna ocena: 6,5/10