Plaga Samobójców. Program. Część 1 - Suzanne Young

Dystopia, antyutopia.. Kolejny gatunek, którego w ostatnich latach mamy przesyt. Ciekawe, bo mam wrażenie, że moda na pisanie młodzieżówek rozpoczęła się po premierze Zmierzchu. Znaczy po premierze filmu. Zupełnie, jak siedem lat wcześniej osiągnął to Potter, czytanie znowu weszło do mody.

Nie żeby mi to przeszkadzało. Dzięki temu jest co czytać, jednak wydawnictwa biją się czasem w kolejnych nowościach wydając co popadnie. Wóz albo przewóz. Do której to kategorii zalicza się Plaga Samobójców?

Przed rozpoczęciem lektury nie czytałam żadnych recenzji. Byłam jeszcze niedawno zupełnie odcięta od książek, które mnie interesowały. Czasem tylko zdarzyło mi się (okej, przy każdej możliwej okazji), wejść do księgarni i podpatrzeć nowości wydawnicze. Pewnego dnia mój wzrok przykuła ta biała okładka. Z tytułem, który nie wiem czy określić jako banalny, czy może jednak wymowny i określający tematykę utworu (wybaczcie, jeszcze nie otrząsnęłam się z nawyku nazywania dramatu, powieści i wiersza UTWOREM. Właśnie, jeśli macie za rok maturę, polecam się zacząć przyzwyczajać, niejednokrotnie uratuje Wam to tyłek). W każdym razie, przeczytałam opis i stwierdziłam, że może to coś nowego.

Po części Plaga jest czymś nowym. Mamy miłość, mamy nastolatków-buntowników, mamy system. W sumie jak większość dystopii skupia się na emocjonalnych odczuciach zagubionej jednostki. Solane miała dobre życie. Kochającego brata, normalnych, czepiających się wszystkiego rodziców i obiekt westchnień. Niestety do jej życia zawitała epidemia. Bardzo dziwna epidemia, która zmusza młodych ludzi do popełniania samobójstw. System jednak zawsze znajdzie rozwiązanie! Jest nim Program, który doszukuje się u wszystkich najmniejszych choćby oznak depresji, smutku czy złości.

Co oczywiście, jeszcze bardziej frustruje i zmusza do chowania złych emocji wewnątrz siebie.

Brat Solane niedawno popełnił samobójstwo. Był on również najlepszym przyjacielem chłopaka Solane, James'a. Obydwoje nie mogą poradzić sobie ze stratą, choć próbują przetrwać ze względu na siebie, nie są jednak maszynami. Bo jak mówi okładka: "Bo wraz ze śmiercią kolejnego przyjaciela dopada ich depresja. A później Program.".

Podsumowując, część pierwsza Programu jest niezła. Jej atutem nie jest fabuła, bo ma dużo przewidywalności w sobie. Jej atutem są uczucia głównych bohaterów i to na niej się skupiamy. Przypomina mi to po części Dotyk Julii (RECENZJA), gdzie w pierwszym tomie również autorka skupiła się głównie na myślach i odczuciach bohaterki.
Książka ma dość smutny klimat, ponieważ porusza temat utraty bliskich, jednak nie martwcie się, nie brakuje w niej również żartów (głównie żartów James'a, który dosłownie powala swoim urokiem osobistym)!

Zamierzacie przeczytać tę książkę? Może już to zrobiliście i jesteście już również po tomie drugim? Warto sięgnąć po kolejną część? ;)