"Wywiad z wampirem"

Zastanawialiście się kiedyś skąd właściwie wywodzi się wampir? Skąd w ogóle taki pomysł na niego? O tym opowiem w poniższej recenzji i o książce "Wywiad z wampirem".

Podobno słowo wampir wywodzi się stąd. Z Europy, konkretnie z ziem słowiańskich. Nasi przodkowie wierzyli, że wampirem stawali się ludzie, których za życia przeklęto, zmarli gwałtowną śmiercią oraz Ci którzy sami targnęli się na własne życie. Plotki potęgowało to, że często taki "zmarły" budził się w trumnie i próbował się z niej uwolnić. Oczywiście uważano, że to wampir. Jednak powodem był tak zwany letarg - u którego ofiary zanikały wszystkie czynności życiowe, a wyczucie pulsu było niemożliwe. Czyli po prostu ludzi chowano żywcem. Pondato historie potęgowały choroby typu: światłowstręt (który wiązał się np. ze wścieklizną) czy różne rodzaje niedokrwistości, gdzie chorzy byli zmuszeni pić krew, aby utrzymać się przy życiu.
Dlatego przy pochówku, wbijano kołek w serce, a trumnę mocno zamykano, aby wampir nie mógł się wydostać.

"Wywiad z wampirem" to klasyk. Prawie wszyscy oglądali ekranizację. I chociaż niewielu ma pojęcie - to tylko pierwsza część rozpoczynająca cykl "Kroniki wampirów" autorstwa Anne Rice. Jest ona uznawana za najlepszą z serii. Tego stwierdzić na pewno nie mogę, ale czy w rzeczywistości sama się nią tak zachwycałam? Tego dowiecie się czytając dalej.

Louis de Pointe du Lac jest narratorem i głównym bohaterem opowieści. Opowiada historię swojego życia po życiu ciekawskiemu dziennikarzowi. Mówi o tym, jak sadystyczny wampir Lestat przemienił jego, a wkrótce i wybrankę serca Louisa - Claudię. Od tego czasu cała trójka tworzy "szczęśliwą rodzinę", jednak to Lestat dyktuje pozostałej dwójce co mają robić, a to nie podoba się pozostałej dwójce, a w szczególności dziewczynce.. która jest skłonna na każdy krok, aby uwolnić się od twórcy.

Jest to z pewnością klasyka wśród lektur o wampirach. Nie polecam pozycji fankom romantycznego Edwarda, ponieważ nie ma tu nic z paranormal romance. Występują tu prawdziwe wampiry - kwiożercze i drapieżne. Te które nie mogą przebywać na słońcu i śpią w trumnach.

Jest to ogólnie rzecz biorąc scenariusz idealny dla horroru. I byłoby tak, jednak mnie czasem brakowało tego prawdziwego przykładu wampira. O ile Lestat był interesujący, bawił się życiem i czasem wręcz przesadnie się z tego cieszył, Louis to czyste flaki z olejem. Rozumiem jego wiarę w Boga, niechęć odebrania ludzkiego życia, ale tak ciągłe użalanie się nad sobą i jęczenie doprowadzało mnie do szału. Miałam wrażenie, że w tym związku to Claudia była mężczyzną, to ona potrafiła podjąć decyzje, a on tępo spełniał jej zachcianki i rozkazy. To taki trochę wampir-ciamajda. Istota o duszy romantycznego melancholika, który zmienia obiekt zainteresowań, kiedy pojawia się coś interesującego. Z urywek, kiedy to przenosimy się z powrotem do teraźniejszości można jednak stwierdzić, że później poniekąd pogodził się z własnym losem, co mnie w pewien sposób zadowoliło.

Język był dla mnie też dość sporym wyzwaniem. Nie chodzi o to, że był aż tak trudny. O nie, doskonale oddawał klimat książki. Czułam się, jakbym znalazła się z naszymi bohaterami w tych dawnych czasach. Problem tkwi, że był wzbogacany dość częstym ubolewaniem głównego bohatera, że jest potępiony co mnie dobijało i naprawdę długo ją męczyłam.

Jednak naprawdę bardzo podobał mi się klimat, postać Lestata. Było to bardzo przyjemne oderwanie się od tego miłego oraz jakże dobrodusznego i honorowego typu wampira od którego w ostatnich czasach się aż roi. Dlatego też z chęcią sięgnę po kolejną część. :)

Ogólna ocena: 7/10